Παρεμβάσεις

Δημοσιεύτηκε στις 6 Ιουνίου 2016 στο www.ektosgrammis.gr

Στη διάρκεια του 2015 είχαμε την πραγματοποίηση τριών πανεθνικού χαρακτήρα εκλογικών αναμετρήσεων που η κάθε μία έχει από μόνη της ιδιαίτερη σημασία για τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.  Έχοντας παρέλθει ένα μικρό χρονικό διάστημα που μας επιτρέπει να δούμε με απόσταση αυτές τις εξελίξεις θα επιχειρήσουμε   με το συγκεκριμένο άρθρο όχι τόσο την εξαγωγή αμιγώς πολιτικών συμπερασμάτων αλλά την ανάδειξη των διαφορών στην κοινωνική γεωγραφία της ψήφου και μέσω αυτής την ερμηνεία ορισμένων πλευρών του εκλογικού αποτελέσματος.

Μια πρώτη ανάγνωση των εξελίξεων όπως εκτυλίχτηκαν στις συνομιλίες της Γενεύης για το Κυπριακό ζήτημα το πιο πιθανό είναι να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως δε σημειώθηκαν αξιοπρόσεκτες αλλαγές. Από εκεί που τα ΜΜΕ αναφέρονταν σε πορεία ιστορικών αποφάσεων όπου ο έλληνας πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, ο Τούρκος Πρόεδρος Τ. Ερνογαν και η βρετανή πρωθυπουργός Τ. Μέι θα έρχονταν να επικυρώσουν την οριστικοποίηση των αποφάσεων, στο τέλος η μόνη κατάληξη που υπήρξε ήταν να διοργανωθεί μια συνάντηση σε επίπεδο τεχνοκρατών με άδηλο περιεχόμενο και πολλές αμφιβολίες αν και πού μπορεί να καταλήξει.

Δύο παράμετροι που έχουν τη σημασία τους στη σημερινή συζήτηση για τη δυνατότητα (;) επίλυσης του Κυπριακού ζητήματος αφορούν την αλλαγή της θέσης του ΚΚΕ που δεν αποδέχεται πια τη Δικοινοτική- Διζωνική Ομοσπονδία, ερχόμενο σε ανοικτή αντιπαράθεση με το ΑΚΕΛ, και την αρκετά ευμενή στάση του τελευταίου  απέναντι στις κινήσεις και την πολιτική Αναστασιάδη. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο και τα δύο αυτά ζητήματα σχετίζονται με την  ίδια την ιστορική πορεία του ΚΚΚ/ ΑΚΕΛ από το μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα.

Το Κυπριακό ζήτημα είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα κι αυτό για δύο λόγους: Αφενός γιατί εμπλέκονται πολλοί παράγοντες (ε/κ κοινότητα, τ/κ κοινότητα, Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία, ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΟΗΕ). Αφετέρου γιατί το γεγονός πως δεν έχει, εδώ και δεκαετίες, καταληχθεί μια λύση που να βρίσκει σύμφωνους, καταρχάς, τους κατοίκους του νησιού αποδεικνύει από μόνο του τη δυσκολία του ζητήματος.

Οι πρόσφατες εξελίξεις που συμβαίνουν στη χώρα μας με την εφαρμογή του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράματος αποτελούν το υπόδειγμα το οποίο θα τείνει να εφαρμοστεί, σε γενικές γραμμές, στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Είναι προφανές πως στον περιορισμένο χώρο του παρόντος άρθρου δε μπορούμε να αναπτύξουμε το θέμα διεξοδικά, είναι, ωστόσο, εφικτό το να σκιαγραφηθούν ορισμένες βασικές πλευρές του φαινομένου.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου «αμέσως μετά τις δηλώσεις Γεροβασίλη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα προς το Μέγαρο Μαξίμου ότι υπάρχει ‘απαγορευτικό για αλλαγές στον συντακτικό χάρτη της χώρας μέσω δημοψηφίσματος… ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι αντίθετος σε μία έμμεση ή άμεση, διασύνδεση της αναθεώρησης του Συντάγματος με μια δημοψηφισματική διαδικασία, ενώ θέση του είναι ότι ένας τέτοιος συνδυασμός οδηγεί σε ‘παραβίαση και πρωτοφανή ευτελισμό του Συντάγματος».

Αμέσως μετά την πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος το κυβερνητικό κέντρο και αφού προχώρησε στη σύναψη συμφωνίας με τους δανειστές άρχισε να χρησιμοποιεί με σταθερότητα το ακόλουθο επιχείρημα: «δεν υπήρχε άλλη λύση»

Ωστόσο, η υιοθέτηση αυτής της αντίληψης αναδεικνύει μια σειρά από ζητήματα.

Τα όσα συνέβησαν με την υπερψήφιση από την ελληνική βουλή ενός τρίτου μνημονίου (και ενός όγδοου πακέτου μέτρων, για να μη ξεχνιόμαστε)  αποτελούν το κλείσιμο ενός μακρού ιστορικού κύκλου για την ελληνική αριστερά, σε όλες τις μορφές της, που  χαρακτηρίστηκε από την αντίληψη πως η αριστερά είναι δύναμη αντίστασης και όχι δύναμη εξουσίας

Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει μια πιο διεξοδική ματιά στα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων της παράταξης «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου». Κι αυτό γιατί διαπιστώνουμε μια μεγάλη ποικιλία επαγγελμάτων ηλικιών, εκπαίδευσης αλλά και πολιτικής προέλευσης

Η δημοσιοποίηση του κοινού ανακοινωθέντος των ηγετών της ε/κ και της τ/κ κοινότητας έφερε ξανά στη δημόσια σφαίρα το ζήτημα του κυπριακού και της πιθανότητας επίλυσής του. Ήδη εμφανίστηκαν στον τύπο κείμενα που όχι μόνο υποστηρίζουν την έναρξη αυτής τη διαδικασίας αλλά στην ουσία αναπολούν και τη «χαμένη ευκαιρία» του σχεδίου Ανάν