Σπύρος Σακελλαρόπουλος

Με τον συνάδελφο Γιάννο Κατσουρίδη στον κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό  Sigma και στην εκπομπή Μεσημέρι και κάτι του δημοσιογράφου Χρίστου Μιχάλαρου συζητάμε για την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του Σύριζα

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων Προεδρικών εκλογών στην  Κύπρο δίνει τροφή για πολλούς προβληματισμούς οι οποίοι, όμως, στρέφονται γύρω από τον άξονα Τομής/ Συνέχειας.
 

Εκδήλωση με αντικείμενο τις πρόσφατες Προεδρικές Εκλογές 
Συντονίζει ο Χ. Τσαρδανίδης και ομιλητές είναι οι Γ. Μαυρής, Π. Τσάκωνας και Σ. Σακελλαρόπουλος 

των Σπύρου Σακελλαρόπουλου και Μανώλη Χουμεριανού
Μέσα από πρωτογενές υλικό των σοβιετικών αρχείων παρουσιάζεται η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου στην αποτυχημένη εξέγερση του 1931 ενάντια στην Βρετανική Αποικιοκρατία. Αναδεικνύονται οι αντιφάσεις και ολιγωρίες του ΚΚΚ στη διάρκεια της εξέγερσης και παρουσιάζεται η θέση της Κομιντέρν για τα γεγονότα.  H θέση του άρθρου είναι πως μια σειρά από συνολικότερα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Κομιντέρν εκείνη την περίοδο (αποτυχία δεύτερης νικηφόρας επανάστασης στην Ευρώπη, άνοδος του φασισμού, χαρακτηριστικά των αντιαποικιοκρατικών αγώνων) θα έχουν δημιουργήσει το έδαφος για να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη αντιφατική γραμμή το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (ΚΚΚ).     

Στο παρόν κείμενο εξετάζεται η σχέση της εξέγερσης του 1821 και των Ρωμιών της Κύπρου από δύο πλευρές. Η πρώτη σχετίζεται με τις εξελίξεις που επέφερε η επανάσταση στο νησί και δεύτερη με το πώς οι Έλληνες της Κύπρου συνδέθηκαν με την ελληνική επανάσταση.

Greece, especially after the fall of so-called “existing socialism”, has been transformed into a recipient country for immigrants. An examination, employing Marxist methodology, is undertaken of the social stratification of the foreign labour force in Greece before (2001) and during (2017) the crisis. The changes are highlighted and their causes investigated. In addition to this, a comparison is made between  the social stratification of the country's total workforce and that of the foreign workers (2017), and an interpretation offered of the differences that emerge.

Ο Νίκος Πουλαντζάς επιχειρεί να εμβαθύνει και να εκλαϊκεύσει με το συγκεκριμένο άρθρο βασικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στο τελευταίο του βιβλίο Το Κράτος, η Εξουσία, Ο Σοσιαλισμός. Αναδεικνύει το ειδικό φαινόμενο του Αυταρχικού Κρατισμού και υπογραμμίζει τη σημασία που έχει ως απάντηση η χάραξη ενός δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό. Την πορεία αυτή την προσεγγίζει ως μια δύσκολη «συνάντηση» μιας κυβέρνησης σοσιαλιστών- κομμουνιστών με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Επηρεασμένος από τις εξελίξεις της δεκαετίας του ‘70 και τη σταδιακή υποχώρηση της κομμουνιστικής αριστεράς θεωρεί πως μπορούν οι λαϊκοί αγώνες να μετασχηματίσουν το σύνολο των κρατικών μηχανισμών. Με αυτό τον τρόπο, όμως, υποβαθμίζει τον ταξικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού κράτους και τον ιδιαίτερο ρόλο του σκληρού πυρήνα του.    
 

Του Σπύρου Σακελλαρόπουλου

Στο άρθρο αρχικά  συζητείται  η θέση πως το κράτος είναι μια συνάρθρωση ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών και η θέση σύμφωνα με την οποία το κράτος είναι ένα όργανο. Στη συνέχεια ακολουθεί η κριτική προσέγγιση των ισχυρισμών του Althusser και του Πουλαντζά υπό το πρίσμα της  θέσης ότι το κράτος είναι το αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής αλλά και ότι υπάρχει ένα όριο στις αλλαγές που μπορεί να γίνει μέσα στον καπιταλιστικό σύστημα. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως  και οι αγώνες εγγράφονται στο εσωτερικό του κράτους, και το κράτος έχει ταξικό πρόσημο. Η αδυναμία του Πουλαντζά είναι πως ενώ σωστά επισημαίνει, κάνοντας κριτική στον Αλτουσέρ, πως η εργαλειακή αντίληψη  του κράτους δεν απαντά στο ερώτημα γιατί αν το κράτος είναι εργαλείο η αστική τάξη επιλέγει αυτό το κράτος και όχι κάποιο άλλο που θα της διασφάλιζε μεγαλύτερη κατανομή του πλούτου, από την άλλη εμφανίζεται αδύναμος να εξηγήσει πως η αστική τάξη μπορεί και εξουσιάζει με τη συγκεκριμένη μορφή κράτους. Ταυτόχρονα δεν τονίζει πως η εγγραφή των λαϊκών αγώνων στο εσωτερικό του Κράτους μπορεί σε μια χρονική στιγμή να παίρνει τη μορφή λαϊκών κατακτήσεων αλλά σε δεύτερο χρόνο το Κράτος μπορεί να κατορθώσει να ενσωματώσει αυτή τη δυναμική μεταλλάσσοντάς την σε στοιχείο αναπαραγωγής της εξουσίας του κεφαλαίου (πχ το κράτος πρόνοιας ως παράμετρος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή η καθολική ψηφοφορία ως νομιμοποιητική διαδικασία).   Ίσως το βασικό πρόβλημα για τις θέσεις του Πουλαντζά να είναι η μετατόπιση των απόψεών του από την «ανάγκη συντριβής της κρατικής μηχανής» στη δυνατότητα σταδιακής μετεξέλιξης του κράτους σε σοσιαλιστική κατεύθυνση μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης. Από την πλευρά του ο Αλτουσέρ ενώ εμμένει στη διαδικασία επαναστατικής ρήξης με το αστικό κράτος τραβάει το ραβδί προς την άλλη πλευρά μη αναγνωρίζοντας την ύπαρξη δύο γεωγραφιών στο εσωτερικό του κράτους όπου στη μια υπεισέρχεται η ταξική πάλη ενώ η άλλη μένει αλώβητη. Καταλήγει έτσι σε μια υποτίμηση της σημασίας της εκτύλιξης επιμέρους λαϊκών αγώνων καθώς και στις δυνατότητες που υπάρχουν, για όσο το επιτρέψει ο εκάστοτε ταξικός συσχετισμός δύναμης, για απόσπαση κατακτήσεων από τις κυριαρχούμενες τάξεις.

The recent emergence of the COVID pandemic which continues globally, apart from its given medical-biological consequences, presents significant aspects, with which this article will deal with.
 

Στο παρόν κείμενο εξετάζεται η ζωή και η πολιτική διαδρομή του Νίκου Βαβούδη μέσα από τη χρήση σοβιετικών και ελληνικών αρχείων. Αναδεικνύεται η ένταξή του κομμουνιστικό κίνημα από πολύ μικρή ηλικία στη Μυτιλήνη καθώς και η δράση του στο συνδικαλισμό στον Πειραιά, η μετέπειτα εκπαίδευσή του στην ΕΣΣΔ αλλά και η στράτευσή του στο πλευρό των Δημοκρατικών στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.  Η επιστροφή του στην Ελλάδα τον βρίσκει στο πολύ νευραλγικό πόστο  του ανταποκριτή πληροφοριών από την Ελλάδα προς την έδρα του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι και αντίστροφα. Ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις ήταν κάτι περισσότερο αφού λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της παρανομίας λειτουργούσε και σαν καθοδηγητής των παράνομων οργανώσεων. Σε αυτό συνέβαλε και η εκτίμηση με την οποία τον περιέβαλαν οι Σοβιετικοί αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ. Οι μετά θάνατον κατηγορίες που του αποδόθηκαν για «χαφιεδισμό», τόσο δικό του όσο και του Ν. Πλουμπίδη, σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονταν στην αλήθεια,  αλλά αντανακλούσαν το κλίμα της ήττας της εποχής και της εύκολης ανεύρεσης ενόχων. Ωστόσο και η έκθεση αποκατάστασής του που συντάχθηκε από την «αντιζαχαριαδική» πλευρά λίγα χρόνια αργότερα, περισσότερο  αποσκοπούσε στη νομιμοποίηση της πλευράς Κολιγιάννη παρά στην ανάδειξη των πραγματικών αιτίων που οδήγησαν στη σπίλωση ενός πολύ σημαντικού αγωνιστή.

Αν θελήσει κανείς να επικεντρωθεί στις πιο σημαντικές εξελίξεις στη διεθνή σκηνή των τελευταίων εβδομάδων θα μπορούσε να αναφέρει την πραγματοποίηση του Βrexit, τα πρόσφατα γεγονότα στη Συρία με την προσπάθεια των δυνάμεων του Άσαντ να καταλάβουν την Ιντλτίμπ και την παλινδρόμηση στη Λιβύη μεταξύ της έντασης των πολεμικών αντιπαραθέσεων και των προσπαθειών διεθνούς μεσολάβησης. Η κοινή συνισταμένη των τριών αυτών γεγονότων, πέραν το ότι επηρεάζουν πολύ περισσότερους διεθνείς παράγοντες από αυτούς που με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται να αφορούν, είναι πως αναδεικνύεται ο κυριαρχικός ρόλος του Έθνους- Κράτους.
 

Το παρόν άρθρο ασχολείται με την ταυτόχρονη συνύπαρξη δύο κομμουνιστικών κομμάτων στην κυπριακή πολιτική ζωή (Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και ΑΚΕΛ, όπου το πρώτο αποτελεί παράνομο τμήμα του δεύτερου).

Critical Sociology vol 35, no1, pp. 57-78, 2009.

The aim of this article is to illustrate why the notions of mode of production and of social formation are still necessary for understanding the transformations taking place in the modern phase of imperialism.The basic object is to demonstrate the enduring significance of the Leninist theory of imperialism as a method used to analyse the current era of the capitalist development. What we have been witnessing over the last years is not the emergence of a new mode of production or the transition to a new stage of capitalism, so-called globalization, but merely imperialism in its modern phase.

Δημοσιεύτηκε στη νέα Σελίδα στις 11/3/2018


Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που έχουν απασχολήσει τη δημόσια σφαίρα τα τελευταία χρόνια είναι το κατά πόσο η εφαρμογή των μνημονίων και οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης συνέβαλαν ή όχι στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό που θα δείξουμε σε αυτή τη σύντομη παρέμβαση είναι ότι αφενός αυξήθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες αλλά ότι αφετέρου υπήρξαν ανακατατάξεις και στο εσωτερικό των ευπορότερων στρωμάτων.

Τζίνα Μοσχολιού
Το σοβαρότερο θέμα που έχει ανοίξει χωρίς να έχει αποκτήσει την προσοχή που του αρμόζει είναι οι αλλαγές στους Ποινικούς Κώδικες.

Παναγιώτης Σωτήρης
Ο υπουργός Παιδείας πρέπει να απαλλάξει την ανώτατη εκπαίδευση από ένα αποτυχημένο σύστημα εκλογής πρυτανικών αρχών

Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Ο πυρήνας του προβλήματος με τα Μάρμαρα του Παρθενώνα δεν είναι ο Σούνακ αλλά η αποικιοκρατία

Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε είτε θέλει να το παραδεχτεί, είτε όχι. Αυτό μπορεί να είναι ακόμη και καλό

Παναγιώτης Σωτήρης
Ο ιστορικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει με μια διάσπαση που χαρακτηρίζεται περισσότερο από αμηχανία παρά από προοπτική

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΜΥΤΗΣ
Παρότι η ιστορία της Αριστεράς βρίθει από εσωτερικές συγκρούσεις και από μικρές ή μεγαλύτερες διασπάσεις, εν τούτοις τα όσα διαδραματίστηκαν τα τελευταία 24ωρα στον ΣΥΡΙΖΑ ομοιάζουν περισσότερο με τη βίαιη σύγκρουση σταλινικών-τροτσκιστών στη δεκαετία του 1920 και λιγότερο με τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, ή τις μικρότερες διασπάσεις του Συνασπισμού το 2010 και του ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο Κασσελάκης την εσωκομματική αντιπολίτευση δεν παραπέμπει στις «διασπάσεις της Αριστεράς» αλλά στην Ακροδεξιά

Γιάννος Γιαννόπουλος
Έχουν γραφτεί πολλά για τις ευρύτερες συνέπειες της εκλογής του Σ.Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν εξηγήσει πολλές και πολλοί ότι οι εξελίξεις στα πολιτικά κόμματα -και δη στα μεγάλα- επηρεάζουν συνολικά την πολιτική σκηνή της χώρας, και επομένως μας αφορούν, ακόμα και εάν διαφωνούμε μαζί τους και αντιπαλεύουμε τις πολιτικές τους.

Θάνος Καμήλαλης
Είναι δυνατόν να επανεκλέγεσαι δήμαρχος σε μία πόλη, της οποίας το κέντρο διέλυσες επί τέσσερα χρόνια, πετώντας εκατομμύρια; Για μήνες, μέχρι το πρωί της Κυριακής, η απάντηση έμοιαζε να είναι ένα ξεκάθαρο «ναι». Τελικά κέρδισε, αναπάντεχα, το αυτονόητο «όχι». Είναι δυνατόν να είσαι 12 χρόνια Περιφερειάρχης, να πλημμυρίζει η Θεσσαλία δύο φορές σε διάστημα 3 ετών, να ψάχνουν όλοι τα αντιπλημμυρικά που δεν έκανες και να λαμβάνεις νέα ψήφο εμπιστοσύνης; Ευτυχώς δεν συνέβη ούτε αυτό. Ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών έδειξε, εν μέσω νέας πρωτοφανούς αποχής, ότι, τουλάχιστον, υπάρχουν οι ελάχιστες αντιστάσεις στην κοινωνία. Eίναι μία αποδοκιμασία της κυβέρνησης, σε αναμετρήσεις ειδικών συνθηκών, που όμως δεν προοικονομεί απαραίτητα κάτι μεγαλύτερο, καθώς οι εθνικές εκλογές διεξάγονται με άλλους όρους. Παράλληλα, εξέθεσε τον Νόμο Βορίδη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αποδεικνύοντας την αντιδημοκρατικότητά του, τόσο στο όριο του 43% για άμεση εκλογή, όσο και στην κατανομή των εδρών.

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών στέλνουν πολύ σαφές μήνυμα στην κυβέρνηση

Παναγιώτης Σωτήρης
Ξαναγυρνώντας στην ιστορία του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, των λαών και των κινημάτων

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Όλοι πανηγυρίζουν ότι νίκησαν. Όμως, στην πραγματικότητα νίκησε η αποχή
 

Παναγιώτης Σωτήρης
Όσα συμβαίνουν στο Ισραήλ υπογραμμίζουν ότι όσο δεν αντιμετωπίζεται πραγματικά το Παλαιστινιακό η βία θα αναπαράγεται

Αλέξανδρος Μπίστης
Όπως στρώνεις, κοιμάσαι. Δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό για τον ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ. O νέος Πρόεδρος είναι αυτός ακριβώς που αρμόζει στο κόμμα που συνειδητά διαμόρφωσαν από το 2013 και ολοκλήρωσαν από το καλοκαίρι του 2015 μέχρι σήμερα, αυτοί που τώρα από "ιδιοκτήτες" του βρέθηκαν ξαφνικά "φιλοξενούμενοι".

Του Χρήστου Λάσκου
Το κόμμα του Τσίπρα ολοκλήρωσε τη διαδρομή του. Όποιος κι αν εκλεγεί την επόμενη Κυριακή αυτό δεν αλλάζει.Το κόμμα του Τσίπρα ολοκλήρωσε τη διαδρομή του. Όποιος κι αν εκλεγεί την επόμενη Κυριακή αυτό δεν αλλάζει.
 

Παναγιώτης Σωτήρης
Διάφορες εξελίξεις το τελευταίο διάστημα έχουν χαρακτηριστεί «εκπλήξεις», με την έννοια ότι δεν αναλογούσαν στη δυναμική που φαίνονταν να έχουν τα πράγματα.

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Με κάποια μέρη και την ιστορία τους δεν παίζουμε

Διονύσιος Σκλήρης
Αν ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί έναν άτυπο παγκόσμιο πόλεμο, τότε τα νέα μέτωπά του φαίνεται ότι έχουν μεταφερθεί στη Δυτική Αφρική.

Δημήτρης Τσίρκας
Πολλά έχουν καταλογιστεί στον Στέφανο Κασσελάκη, στο σύντομο διάστημα που μονοπωλεί την επικαιρότητα, αλλά ότι θα έφτανε να κατηγορηθεί και για ματσίλα, είναι κάτι που δεν θα το περίμενε κανείς, με δεδομένο ότι ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοικτά γκέι.

Θάνος Καμήλαλης
Kάθε εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή, μετά από μία οποιαδήποτε καταστροφή, από αυτές που έχουν γίνει κανονικότητα κατά τη διακυβέρνησή του, είναι μία ατέλειωτη επίθεση στη λογική. Μία δοκιμασία για όποιον προσπαθεί να παρακολουθήσει τον ειρμό. Περιλαμβάνει, κατά κανόνα, διαστρέβλωση, ανόμοιες συγκρίσεις, ωμά ψέματα, άγνοια των επιστημονικών δεδομένων, μετάθεση ευθυνών και το απαραίτητο, για τον τρόπο που πολιτεύεται, κλείσιμο του ματιού στην ακροδεξιά, όσο επικίνδυνο κι αν αυτό αποδειχθεί για ανθρώπινες ζωές. Mία σειρά από επιχειρήματα χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς συνοχή, στη λογική του «ό,τι πιάσει». Λίγο το Μάουι, λίγο η Τενερίφη, λίγο η κλιματική κρίση, λίγη αμφισβήτηση της έκτασης της καταστροφής, λίγο evros pass και λίγο «φταίνε οι πρόσφυγες». Αυτό δεν είναι λογοδοσία και ανάληψη ευθύνης για τις μεγαλύτερες καταστροφές στην Ευρώπη από πυρκαγιές φέτος, είναι ουσιαστικά ένας μπουφές για να διαλέξουν οι υποστηρικτές του ό,τι θέλουν να πιστεύουν.