Το μεγάλο πλεονέκτημα του συγκεκριμένου βιβλίου είναι πως κατορθώνει να συνδυάσει τη μεθοδολογική/ επιστημονική αυστηρότητα με την ικανότητα παρέμβασης σε κρίσιμα ζητήματα του πολιτικού γίγνεσθαι. Είναι ένα βιβλίο που «οδηγεί» τον αναγνώστη στο να κατανοήσει την επιχειρηματολογία του συγγραφέα, γραμμένο με απλό αλλά όχι απλουστευτικό λόγο.
Ο μεγάλος σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς πριν από μερικά χρόνια γύρισε μια εξαιρετική ταινία που είχε τίτλο «Το τσεκούρι». Σε αυτήν ο πρωταγωνιστής αφού, λόγω της κρίσης, έχει χάσει τη δουλειά αρχίζει να ψάχνει για μια αντίστοιχη καινούρια. Τότε δια[πιστώνει πως τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ και έχει να αντιμετωπίσει αρκετούς διεκδικητές τις επίζηλης θέσης. Για να λύσει ριζικά το πρόβλημα αρχίζει να δολοφονεί τον ένα μετά τον άλλο.
Στην εξαιρετική βρετανική σειρά της δεκαετίας του ’80 «Μάλιστα κ. Υπουργέ», υπάρχει ένα επεισόδιο όπου ο πρωταγωνιστής Υπουργός πληροφορείται πως έχει δημιουργηθεί ένα νοσοκομείο που διακρίνεται με την παγκόσμια πρωτοτυπία πως δε δέχεται ασθενείς!
Το να ισχυριστεί κανείς πως η χώρα μας και ο Λαός της περνούν πολύ δύσκολές μέρες δεν θα είναι τίποτε άλλο από κοινοτοπία. Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός αναλυτής της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας για να αντιληφθεί την ένταση της επίθεσης που υφίστανται τα λαϊκά εισοδήματα, ούτε κάτοχος επίζηλων ακαδημαϊκών τίτλων για να συμπεράνει πως μέσα σε ένα χρόνο οι κοινωνικές ανισότητες έχουν αυξηθεί υπέρμετρα και η φτώχεια έχει εξαπλωθεί ακόμα περισσότερο
Την προηγούμενη άνοιξη η σφοδρότητα των μέτρων του Μνημονίου οδήγησε ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας να στρέψει την προσοχή του προς την αριστερά σε κάθε της εκδοχή. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι πως αυτός ο κόσμος δεν ήθελε να βρει κάποιον ο οποίος να αναλάβει να καταγγείλει τη σκληρότητα των συγκεκριμένων μέτρων
Η σημερινή κρίση της ελληνικής οικονομίας έφερε στο σκόπευτρο της κριτικής κάτι που μέχρι πρότινος ήταν, περίπου, στο απυρόβλητο: την αναγκαιότητα η Ελλάδα να συμμετέχει στην ΕΕ. Μέχρι τώρα για όλους τους πολιτικούς χώρους, με την εξαίρεση του ΚΚΕ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ήταν πιο πιθανό ο ήλιος κάποια μέρα να έβγαινε από τη Δύση παρά να αμφισβητούνταν το θετικό πρόσημο που είχε η ένταξη της χώρας στην ΕΕ
Η κρίση η οποία διαπερνά τη σημερινή ελληνική κοινωνία έχει, κατά τη γνώμη μας, ένα διπλό βάθος, ή ορθότερα, μια διπλή διάσταση. Από τη μια σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στην παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε πριν από ενάμισυ περίπου χρόνου, έχει σημαντική αντανάκλαση στη ζώνη του ευρώ κα τις πραγματικές της διαστάσεις δεν τις έχουμε δει ακόμη.
Η πατρότητα του όρου «βρώμικο ‘89» αποδίδεται στον στιχουργό και δημοσιογράφο Λευτέρη Παπαδόπουλο. Αυτό που προσπαθεί να εκφράσει είναι πως το 1989 υπήρξε μια ανίερη συμμαχία μεταξύ δύο πολιτικά αντίπαλων χώρων (της Δεξιάς και της Αριστεράς) όπου μέσω της χρήσης ανοίκιων μέσων επιχειρήθηκε η πολιτική εξόντωση του μεγάλου κόμματος της προοδευτικής παράταξης, του ΠΑΣΟΚ και η φυλάκιση αρκετών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και του μέχρι πρότινος Πρωθυπουργού και Προέδρου του Κινήματος Α. Παπανδρέου.
Στις εκλογές αποτυπώθηκε σημαντική αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής αλλά και συνολική αποδοκιμασία του δικομματισμού, όπως αποτυπώθηκε και στην εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, που εκφράζει και την κρίση στρατηγικής της σοσιαλδημοκρατίας.
Η πρόσφατη κοινωνική έκρηξη προκάλεσε πλήθος σχολιασμών στο χώρο των ΜΜΕ από ένα πολύ μεγάλο αριθμό διαμορφωτών της κοινής γνώμης, είτε διανοουμένων είτε δημοσιογράφων. Το εύρος των επιχειρημάτων παρουσίασε μια μεγάλη ποικιλία με την οποία δεν μπορούμε να ασχοληθούμε στο πλαίσιο ενός άρθρου. Θα μας απασχολήσει όμως η μερίδα εκείνη των σχολιαστών που πέραν από τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυσαν για «το καημένο το παιδί» κατέκλυζαν συνεχώς το κοινό στο οποίο απευθύνονταν με τις «βαθύτατες ανησυχίες τους για το που πάει αυτός ο τόπος» εκφράζοντας στην πραγματικότητα την πιο καθαρή γραμμή του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης.