Το τέλος του εμφυλίου δεν οδήγησε σε μια ομαλή αναπαραγωγή των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών της νικήτριας παράταξης. Στο χώρο της Δεξιάς το Λαικό Κόμμα εμφάνιζε τάσεις αποσύνθεσης χωρίς, όμως να αμφισβητείται η ηγεσία του Κ. Τσαλδάρη. Ο Ν. Ζέρβας (Εθνικό Κόμμα Ελλάδος) συνέχιζε να διατηρεί μια ορισμένη επιρροή ειδικά στις περιοχές (Ήπειρος, Βοιωτία) που είχε αναπτύξει αντιστασιακή δράση. Ο Σ. Μαρκεζίνης ηγούνταν του Νέου Κόμματος, το οποίο δεν παρουσίαζε σημαντική δυναμική ενώ ο Κ. Μανιαδάκης που επέστρεψε στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1949 δημιούργησε το Κόμμα της Ελληνικής Αναγεννήσεως το οποίο συνέλεξε τους επιζήσαντες συνεργάτες της 4ης Αυγούστου. Τέλος στον ενδιαμεσο χώρο μεταξύ Δεξιάς και Κέντρου υπήρχε το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα του Π. Κανελλόπουλου (Γρηγοριάδης χχ. 14- 15). Στο χώρο του Κέντρου υπήρχε παραδοσιακά το κόμμα των Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου ενώ άλλες σημαντικές προσωπικότητες ήταν ο Γ. Παπανδρέου και ο Ε. Τσουδερός (Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα). Ωστόσο αυτό που θα διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις θα είναι η ίδρυση απότο Ν. Πλαστήρα, σε συνεργασία με τον Γ. Καρτάλη και τον Ε. Τσουδερό, της ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου). Στην Αριστερά καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει το γεγονός πως το ΚΚΕ είναι σε καθεστώς παρανομίας. Οι υπόλοιπες δυνάμεις που εντάσσονται σε αυτό το χώρο είναι το ΣΚΕΛΔ των Α. Σβώλου και Η. Τσιριμώκουκαι οι ΑριστεροίΦιλελεύθεροι των Ν. Γρηγοριάδη και Σ. Χατζήμπεη. Εδώ σημαντικό ρόλο θα παίξει η άφιξη στην Αθήνα του Ι. Σοφιανόπουλου. Ο τελευταίος ίδρυσε την Ένωση Αριστερών και μαζί με τα άλλα δύο αριστερά νόμιμα κόμματα συγκρότησαν τη Δημοκρατική Παράταξη.