Άρθρα

Το τέλος του εμφυλίου δεν οδήγησε σε μια ομαλή αναπαραγωγή των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών της νικήτριας παράταξης. Στο χώρο της Δεξιάς το Λαικό Κόμμα εμφάνιζε τάσεις αποσύνθεσης χωρίς, όμως να αμφισβητείται η ηγεσία του Κ. Τσαλδάρη. Ο Ν. Ζέρβας (Εθνικό Κόμμα Ελλάδος) συνέχιζε να διατηρεί μια ορισμένη επιρροή ειδικά στις περιοχές (Ήπειρος, Βοιωτία) που είχε αναπτύξει αντιστασιακή δράση. Ο Σ. Μαρκεζίνης ηγούνταν του Νέου Κόμματος, το οποίο δεν παρουσίαζε σημαντική δυναμική ενώ ο Κ. Μανιαδάκης που επέστρεψε στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1949 δημιούργησε το Κόμμα της Ελληνικής Αναγεννήσεως το οποίο συνέλεξε τους επιζήσαντες συνεργάτες της 4^ης Αυγούστου. Τέλος στον ενδιαμεσο χώρο μεταξύ Δεξιάς και Κέντρου υπήρχε το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα του Π. Κανελλόπουλου (Γρηγοριάδης χχ. 14- 15). Στο χώρο του Κέντρου υπήρχε παραδοσιακά το κόμμα των Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου ενώ άλλες σημαντικές προσωπικότητες ήταν ο Γ. Παπανδρέου και ο Ε. Τσουδερός (Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα). Ωστόσο αυτό που θα διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις θα είναι η ίδρυση απότο Ν. Πλαστήρα, σε συνεργασία με τον Γ. Καρτάλη και τον Ε. Τσουδερό, της ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου). Στην Αριστερά καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει το γεγονός πως το ΚΚΕ είναι σε καθεστώς παρανομίας. Οι υπόλοιπες δυνάμεις που εντάσσονται σε αυτό το χώρο είναι το ΣΚΕΛΔ των Α. Σβώλου και Η. Τσιριμώκουκαι οι ΑριστεροίΦιλελεύθεροι των Ν. Γρηγοριάδη και Σ. Χατζήμπεη. Εδώ σημαντικό ρόλο θα παίξει η άφιξη στην Αθήνα του Ι. Σοφιανόπουλου. Ο τελευταίος ίδρυσε την Ένωση Αριστερών και μαζί με τα άλλα δύο αριστερά νόμιμα κόμματα συγκρότησαν τη Δημοκρατική Παράταξη.

Για να μπορέσει κανείς να κατανοήσει κατά πόσο έχει τροποποιηθεί η κοινωνική διάρθρωση στην Ελλάδα της περιόδου 1991-2011 είναι προαπαιτούμενο η αποσαφήνιση δύο βασικών μεθοδολογικών προβλημάτων. Το πρώτο αφορά το αν ο σύγχρονος καπιταλισμός χαρακτηρίζεται, από ένα σημείο και μετά, από την εξάλειψη των ορίων μεταξύ κοινωνικών τάξεων, πράγμα που οδηγεί στο σχηματισμό μιας πολυάριθμης «μεσαίας» τάξης. Το δεύτερο σχετίζεται με τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού σχηματισμού και του κατά πόσο  αποτελεί ένα σχηματισμό που τη συγκεκριμένη ιστορική φάση κυριαρχούν τα μικροαστικά στρώματα

Στη συγκεκριμένη εργασία θα ασχοληθούμε με τον «ακήρυκτο» εμφύλιο που έλαβε χώρα μεταξύ των ελληνοκυπριακών πολιτικών δυνάμεων μεταξύ 1944 και 1949. Θεωρούμε τα γεγονότα των Δεκεμβριανών στην Ελλάδα ως την αφετηρία αυτού του ιδιόμορφου «εμφύλιου», η ένταση του οποίου θα επιταχυνθεί μετά την έναρξη του εμφυλίου στην Ελλάδα. Για να μπορέσουμε να αναδείξουμε τα χαρακτηριστικά της ενδοελληνοκυπριακής αντιπαράθεσης υποχρεωθήκαμε σε μια μεθοδολογική αφαίρεση:

Η δικτατορία των Συνταγματαρχών αποτελεί το αποτέλεσμα της  αντιφάσεων των μετεμφυλιακών δομών εξουσίας και ανάδειξης του στρατού σε σχετικά αυτοτελές κέντρο εξουσίας που εξέφραζε την πιο επιθετική στρατηγική του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Η λήξη του εμφυλίου πολέμου το 1949 θα βρει τη συντηρητική δεξιά νικήτρια, την κομμουνιστική αριστερά νικημένη και το Στρατό, λόγω της καθοριστικής συμμετοχής του στην τελική έκβαση του πολέμου, αλλά και λόγω της ειδικής βαρύτητας ακροδεξιών και αντικομμουνιστικών ιδεολογημάτων στη διαμόρφωση της κυρίαρχης ιδεολογίας, να επιτυγχάνει την ανεξαρτησία του έναντι των υπολοίπων κέντρων της αστικής εξουσίας (Παλάτι, Κοινοβούλιο).

Nepal, a small Asian country situated between India and China, experienced a bloody civil war which lasted from 1996 to 2006. The aim of this article is to identify the factors that led to this civil confrontation and the conditions under which an initially small leftist party, the CPN-Maoist, won the leadership of the popular layers, emerged as the hegemonic rival to the autocratic royal power and modified the balance of forces, contributing to the abolition of the monarchy and the transformation of Nepal into a secular state. For all this to become comprehensible, however, what is required is that one embark on a detailed presentation of the political and social history of Nepal, subsequently highlighting the particular issues that have put their stamp on this specific course of social development.

Since December 2009, Greece has been at the centre of international attention. The revelation of high levels of public debt, the downgrading by international grading agencies, the widespread assumption that a Greek default is highly probable and the consequent extreme rise in the cost of borrowing led to draconian packages of austerity measures, a prolonged recession, a sharp decline in living standards and the imposition of a regime of limited economic sovereignty under the terms of supervision by the EU – IMF – ECB ‘troika’

Η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ένα ένοπλο ειδικό φρουρό στην περιοχή των Εξαρχείων της Αθήνας προκάλεσε μια σειρά από τέτοιας έκτασης γεγονότα που τουλάχιστον για το χώρο της καπιταλιστικής Δύσης είχαν να συμβούν από την περίοδο της παγκόσμιας έκρηξης του ’68.

Οι μεταλλαγές στο εσωτερικό και τη μορφή του ελληνικού κράτους στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης θα ιδωθούν κάτω από το πρίσμα του αυταρχικού κρατισμού, της κατάσταση εξαίρεσης και της απώλειας μεγάλου τμήματος εθνικής κυριαρχίας.

Το αντικείμενο του συγκεκριμένου άρθρου αφορά το  ζήτημα των μεταβολών που χαρακτήρισαν τη διάθρωση της ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1981- 1991. Ο σκοπός της μελέτης είναι να δείξει ότι σε αντίθεση με διάφορες νεοφιλελεύθερες αλλά και μεταμοντέρνες θεωρίες, η εργατική τάξη αυξάνεται όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα, περιλαμβάνοντας στους κόλπους της νέα κοινωνικά στρώματα.